Camus zag dit omvangrijke, in een goede integrale vertaling verschenen werk als zijn belangrijkste filosofische verhandeling. Het grootste deel ervan is gewijd aan het ontsporen van de Franse en de Russische revolutie tegen onrecht en onvrijheid zodra men bij de keuze van de middelen alles geheiligd achtte door het einddoel -ook een meedogenloze terreur en rechteloosheid. Camus bepleit 'maat houden' en een politiek die op hervormingen is gebaseerd. Deze veroordeling van het morele nihilisme verscheen in de beginperiode van de koude Oorlog en droeg bij aan een belangrijke scheiding der geesten in de toenmalige Franse intelligentsia en tot de breuk tussen Camus en Sartre. Het optreden van Camus was voor de dissidente schrijvers in het door de Sovjet-macht onderworpen Oost-Europa echter een bron van bemoediging en inspiratie. De recente pogingen om terreur en contraterreur goed te praten leidt tot toenemende belangstelling voor Camus' verwerping van het moreel nihilisme. Ook zijn visie op de betekenis van kunst en de rol van schrijvers in de samenleving wordt er diepgaand in besproken. Verberg tekst