Blijkens de precieze dateringen (van 2008 tot en met 2011) en plaatsbepalingen (o.m. Kaapstad, Istanbul, Laos, Paramaribo, Den Haag) beschouwt Antoine de Kom (1956) zijn poëzie als plaats- en tijdgebonden. Inderdaad maakt dit werk de indruk van poëtische dagboeknotities of –verwerkingen, waarbij de vraag niet is of lezers alle persoonlijke en associatieve taalerupties nog volgen kunnen of hoeven: het betreft hier immers 'ritmisch zonder string', dus dansdichtkunst open en bloot. Het heeft iets Caraïbisch – De Kom heeft zijn jeugd in Suriname doorgebracht – en ook wel iets van de Beat-poets: onstuimig, onhelder, roezig en qua vorm alleen ogenschijnlijk beheerst, maar in wezen een woordvloed. Postmodern om zo te zeggen. Vandaar een e-mailcorrespondentie, een grabbelton aan Petersburgse prozanotities, opzichtig getypografeerde, vaak gecentreerde (hoezo?) poëzie. De mondiale dichter aan het woord: 'rhoda./ we zijn verdwaald. Dit is geen gedicht. / zelfs geen vertrouwelijk tête-à-tête met tijger / die het lutetia paris uit is geslagen na te veel / te hebben afgegeven op het aldaar in de lobby pluche zacht hoog í-í / hoorbaar í-í outra vez met ogen dicht gebrachte.' Men moet er maar chocola van weten te maken...