Ze neemt haar eigen loopbaan als vertrekpunt en beschrijft hoe ze in De laatste dichters (2004) in de huid van de Afrikaans-Amerikaanse dichtersgroep The Last Poets kroop. Journalisten vroegen zich af hoe een witte vrouw uit Nederland zich zo goed kon identificeren met zwarte mannen uit Amerika. Maar voor haar was het vanzelfsprekend dat je ook vanuit een personage met een andere culturele achtergrond of kleur kunt schrijven.

Geen lichtzinnige opgave, maar schrijven is dan ook geen vrijblijvende bezigheid. Haar grote voorbeeld is de schrijfster Toni Morrison, die zich in vrijwel iedereen kan verplaatsen.

Literatuur, stelt Otten, is er om grenzen op te heffen. Met verbeeldingskracht en empathie kun je je in vrijwel ieder ander mens herkennen. Een idealistisch én integer geluid in een tijd waarin iedereen zich steeds verder terugtrekt in de eigen identiteit.

De Geus; € 10.

Een bondig pleidooi (68 blz.) voor moed in de literatuur, bezien vanuit het perspectief van de schrijver. In ‘De ander bestaat niet’ schrijft Christine Otten over de noodzaak om je als schrijver onvoorwaardelijk te verbinden met je personages en hun thematiek, en daarmee het risico te lopen zélf te veranderen. Aan de hand van haar eigen ontwikkeling als auteur laat ze zien hoe literatuur ingezet kan worden voor emancipatie en persoonlijke bevrijding van schrijver en lezer. ‘De ander bestaat niet’ is in een heldere, persoonlijke stijl en met overtuigingskracht geschreven. Het boekje zal lezers aanspreken met interesse in schrijverschap, literatuur als vakgebied en filosofische reflectie. Christine Otten (Deventer, 1961) is een Nederlandse auteur en journalist. Ze schreef meerdere boeken. Haar roman ‘De laatste dichters’ (2004) werd genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs. Dit boek maakt deel uit van de serie 'Publieke ruimte’, een 'reeks voor noodzakelijke ideeën'.