Enigszins misleidend suggereert de titel van dit boek dat het zou gaan om verhalen rond muziek. Het merendeel van de teksten die Otten hier bijeenbracht, zijn beschouwende artikelen rond (in hoofdzaak pop)muziek, die eerder in diverse tijdschriften en weekbladen werden gepubliceerd. Zo opent de bundel met een bijdrage over de autobiografie van John Cale. Toch buigt Otten haar analyse van Cale's boek en zijn muziek om tot een wel heel persoonlijke stellingname: eigenlijk is ze hier, net zoals in de andere kritische artikelen en essays, constant bezig met haar eigen fascinatie voor muziek, in de poging een antwoord te formuleren op de vraag wat zij precies zoekt in de muziek van Cale en anderen: "ik wilde me zijn muziek zo eigen maken dat ze zou doorklinken in mijn taal, ik wilde muziek maken in taal, de woorden losweken van hun betekenis". Of nog, schrijvend over Nick Cave: "Want eigenlijk zou ik precies hetzelfde willen bereiken met mijn teksten als Cave met zijn muziek: een sfeer oproepen waarin vanzelf een verhaal ontstaat, zonder dat dat verhaal expliciet verteld hoeft te worden". Taal en muziek, landschap (vooral dat van Wales) en muziek zijn de steeds terugkerende motieven in Ottens teksten. Daarom ook haar nadrukkelijke voorkeur voor artiesten als Siouxsie Sioux, omdat in haar liedjes de geest en de sfeer van Becketts werk terug te horen zijn; voor synthesiserartiest Hector Zazou, wiens muziek zij zo glashelder en perfect vindt dat het soms pijn doet om ernaar te luisteren. In de bundel komen ook drie verhalen in de echte zin van het woord voor. Vooral het titelverhaal 'Engel' overtuigt, omdat het de broeierige onbestemdheid van de tiener-hoofdfiguur die haar weg zoekt in de seksualiteit, en daarbij moet kiezen tussen haar broer en een vriendin, perfect weet te plaatsen. [Jooris Van Hulle]

De rode draad door deze bundel is de even intense als ongrijpbare band met popmuziek die de schrijfster heeft. In haar belevingswereld vertolkt muziek iets wat taal niet kan uitdrukken: een introvert en melancholiek levensgevoel. In deze verhalen en beschouwingen probeert zij dit levensgevoel desalniettemin in woorden te vangen. In de verhalen doet ze dit via de verbeelding, terwijl ze in haar beschouwingen expliciet reflecteert op de relatie tussen (haar) leven en de muziek. De meeste beschouwingen zijn geschreven naar aanleiding van ontmoetingen met haar helden, onder wie John Cale, Nick Cave en siouxsie Sioux. Zoals dit rijtje namen al suggereert, heeft Christine Otten (1961), van wie eerder de romans 'Blauw metaal' en 'Lente van glas' verschenen, een uitgesproken voorkeur voor 'zware', zwarte en geladen popmuziek die zichzelf uiterst serieus neemt. Dat heeft zijn weerslag op de toon van dit boek, dat enigszins zwaar op de maag ligt. Ottens pen lijkt nog te weinig rijp om de grote thema's die zij aansnijdt helemaal te kunnen dragen, haar literaire horizon lijkt zich te beperken tot Dylan Thomas. Ondanks deze bezwaren is dit boek een moedige poging om de levensvullende waarde van popmuziek onder woorden te brengen. Royale letter; effen blauw omslag met klein engeltje.