Om adem te kunnen halen is een autobiografische roman waarin Christine Otten de relatie met haar vader en de impact van zijn ziekte op haar leven heeft verwerkt. De vader van de ik-vertelster — journaliste en schrijfster Christien — wordt voor het eerst opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis wanneer ze twaalf is. Sindsdien heeft ze haar vader uit haar leven geweerd, uit angst. ‘Het was meer alsof mijn vader me met één klein gebaar zou kunnen betoveren, alsof hij een kwade fee was die mijn zwaktes en onderhuidse angsten kende en kon bespelen wanneer hij daar zin in had, zelfs mijn dromen waren niet veilig voor hem.’ Ze is bovendien als de dood dat zijn gekheid ook in haar zit. Op zijn tachtigste verjaardag besluit Christien hem na lange tijd opnieuw te gaan opzoeken, een poging om dichter bij hem te komen. Om in het reine te komen met haar angsten en haar vader te leren begrijpen, gaat ze — als journaliste — op zoek naar verhalen over vroeger, over haar ouders en grootouders. Daarvoor keert ze terug naar haar geboortedorp Deventer en gaat ze te rade bij haar moeder, haar oom en tante, en enkele buurtbewoners. De fragmenten in Deventer worden afgewisseld met verslagen over Christiens reizen in Amerika. Daar maakte ze enkele jaren geleden kennis met de dichter Umar Bin Hassan en zijn familie, en luisterde ze naar zijn verhalen. De verdieping in Umars leven laat haar even ontsnappen uit de werkelijkheid. Over haar tijd in Amerika zegt ze: ‘ik koesterde dat nieuwe fictieve leven als een geheime schuilplaats.’ Zijn verhalen houden haar echter ook een spiegel voor.
Om adem te kunnen halen is vrij fragmentarisch opgebouwd en verspringt voortdurend in tijd en ruimte. Om op basis van de opgediste verhalen de geschiedenis van Christiens ouders of Umar te reconstrueren, krijg je als lezer te weinig informatie. Het gaat dus niet zozeer om deze geschiedenissen, hoewel de nieuwsgierigheid daarnaar toch wel sterk wordt gewekt. Het boek brengt vooral de ervaring en het verwerkingsproces van de schrijfster in kaart: hoe ze leert omgaan met haar angsten om in het reine te komen met haar verleden en de relatie met haar vader te herstellen. Het schrijven van een boek over haar vader helpt Christien daarbij. De roman opent bijvoorbeeld in de hij-vorm, fragmenten waarvoor de schrijfster zich moet verplaatsen in het hoofd van haar tachtigjarige vader. En niet toevallig wordt tijdens de eerste bezoeken aan hem het ijs gebroken door romans, die Christien voor hem kocht. Zo staat Otten in deze roman ook stil bij de verlossende functie die fictie kan vervullen: een manier ‘om adem te kunnen halen’. [Mieke Opstaele]

Een schrijfster die jaren haar onderwerpen ver van huis heeft gezocht (de aanslagen op de Twin Towers, het leven in Amerikaanse getto's) besluit haar eigen familiegeschiedenis te onderzoeken. De aanleiding is het hernieuwde contact met haar vader die al zolang zij zich kan herinneren last heeft van psychische instabiliteit. De problemen van haar vader hebben zo'n stempel gedrukt op haar jeugd dat ze er niet goed mee om weet te gaan. Gaandeweg blijkt dat haar leven tot dusverre een vlucht is geweest voor die psychische problemen. In feite is ze bang dat ze op haar vader lijkt. Mooie ontdekkingstocht naar de eigen wortels die stevig verankert liggen in het Deventer arbeidersmilieu. Otten (1961) weet met weinig stijlmiddelen de juiste sfeer op te roepen; de bezoeken van de ik-persoon aan haar moeder zie je gewoon voor je. Het boek is een mooie mengeling van het alledaagse met het buitengewone, van fictie en non-fictie. De titel slaat op de noodzaak van de schrijfster om Deventer als achttienjarige te verlaten. Normale druk.

Om adem te kunnen halen van Christine Otten is een roman over een dochter die in het reine wil komen met haar vader die jarenlang werd behandeld wegens psychiatrische problemen. Betekenisvol zijn 2 aangrijpende scènes - op verschillende momenten in haar leven - waarbij ze hem de deur wijst. Pas op het einde van zijn leven is er weer sprake van een enigszins stabiele omgang. Dit verhaal wordt doorkruist door haar omgang met Umar Bin Hassanm - een van de Amerikaanse Last Poets die ze in een eerder boek beschreef  - én door reportageachtige stukken waarin ze haar eigen familiegeschiedens onderzoekt. Openhartig, maar niet larmoyant, autobiografisch maar toch literatuur met grote L.