Een schrijfster die jaren haar onderwerpen ver van huis heeft gezocht (de aanslagen op de Twin Towers, het leven in Amerikaanse getto's) besluit haar eigen familiegeschiedenis te onderzoeken. De aanleiding is het hernieuwde contact met haar vader die al zolang zij zich kan herinneren last heeft van psychische instabiliteit. De problemen van haar vader hebben zo'n stempel gedrukt op haar jeugd dat ze er niet goed mee om weet te gaan. Gaandeweg blijkt dat haar leven tot dusverre een vlucht is geweest voor die psychische problemen. In feite is ze bang dat ze op haar vader lijkt. Mooie ontdekkingstocht naar de eigen wortels die stevig verankert liggen in het Deventer arbeidersmilieu. Otten (1961) weet met weinig stijlmiddelen de juiste sfeer op te roepen; de bezoeken van de ik-persoon aan haar moeder zie je gewoon voor je. Het boek is een mooie mengeling van het alledaagse met het buitengewone, van fictie en non-fictie. De titel slaat op de noodzaak van de schrijfster om Deventer als achttienjarige te verlaten. Normale druk.

Om adem te kunnen halen van Christine Otten is een roman over een dochter die in het reine wil komen met haar vader die jarenlang werd behandeld wegens psychiatrische problemen. Betekenisvol zijn 2 aangrijpende scènes - op verschillende momenten in haar leven - waarbij ze hem de deur wijst. Pas op het einde van zijn leven is er weer sprake van een enigszins stabiele omgang. Dit verhaal wordt doorkruist door haar omgang met Umar Bin Hassanm - een van de Amerikaanse Last Poets die ze in een eerder boek beschreef  - én door reportageachtige stukken waarin ze haar eigen familiegeschiedens onderzoekt. Openhartig, maar niet larmoyant, autobiografisch maar toch literatuur met grote L.