De Vlaamse dichteres Delphine Lecompte (1978) kreeg voor deze bundel eerder dit jaar de C.Buddingh-prijs voor het beste Nederlandstalige poëziedebuut. De beste karakteristiek van haar gedichten heeft zij zelf gegeven: 'grotesk, magisch, misnoegd, misantropisch, psychotisch, onheilspellend, wrang. Een poging om mijn angsten te bezweren []'. Opmerkelijk is de verdeling van haar meeste gedichten in drie strofen, die elk uit een doorlopend zinsverband bestaan. Ze schrijft poëzie die het niet van de vierkante millimeter moet hebben, maar van de dwingende toon: ('Nacht in de straat') 'Ik heb de constellaties gemist vannacht / het zat zo: ik was dronken / van nostalgie en goedkope rum / en ook wel van onverklaarbare vreugde / de wetenschap zal er wel een verklaring voor hebben.' Dat hier veel bezworen moet worden, blijkt uit alles: 'Ik was te lang in mijn hoofd gebleven / ik kwam spoken tegen / ze leken op jou en daarna op mijn moeder' of 'Soms denk ik dat ik dood ben / en ik ben de enige die het niet beseft'. Deze poëzie heeft beslist iets intrigerends en springt op een authentieke manier om met de bedreigende werkelijkheid en de eigen gevoelens daaromtrent.