In deze dagboekaantekeningen, eerder verschenen op het literaire weblog Torpedo, beschrijft de auteur op geestige spitse wijze, openhartig en met de nodige zelfspot, het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Een jaar lang leeft de lezer mee met Hendrik en de andere bewoners, de staf, verzorgers en de directie die eigen initiatieven van de bewoners niet verwelkomt. Oud worden is niet leuk, ziekte, aftakeling, dementie, maar Hendrik Groen laat zich er niet onder krijgen, met veel humor schrijft hij over zijn eigen ongemakken en die van anderen, en over de selecte Oud-maar-niet-dood club die hij met een paar gelijkgestemden opricht. Met deze club gaat hij, tot verontwaardiging van jaloerse medebewoners, op alternatieve uitjes zoals naar het Casino en Tai Chi-workshops. Hendrik Groen is een pseudoniem, de auteur woont niet in een verzorgingshuis en de in de ondertitel genoemde leeftijd 83 ¾ is natuurlijk een speelse variatie op die van Sue Townsends Adrian Mole. Maar wie Hendrik ook is, schrijven kan hij, en iedereen die in een verzorgingshuis woont, werkt of het regelmatig bezoekt, zal er veel herkenbaars in terugvinden. Bijzonder onderhoudend, geestig en vlot leesbaar dagboek over oud zijn en wonen in een verzorgingshuis. Winnaar NS Publieksprijs 2016. Kleine druk. Verberg tekst