De auteur (1952), die filosofie en geografie studeerde, debuteert met beschrijvende en bespiegelende gedichten over de natuur en menselijke bewoning: langere verzen waarin betekenissen worden afgetast en korte meer klankrijke woordspelen waarin de werkelijkheid wordt gesimuleerd. Duidelijk is het niet altijd. De verhalende gedachten over de natuur interveniëren met poëtische verbeeldingen of woordelijke foto's bij stedelijke aspecten. Die wisselwerking wordt ook koel en veelal registrerend weergegeven. De gedichten zijn onderverdeeld in bijna twintig getitelde hoofdstukken van steeds vijf verzen die inzoomen op verschillen en parallellen. Het blijft vaak een te veel aftasten in afwegende woorden. De variatie in klemtonen, beeldend, klankrijk – registrerend of in een barokke taal – is nog het meest boeiend. Geen meesterlijke of overtuigende bundel, wel interessant door de nuancerende overwegingen bij ons 'leefmilieu', voor een groep doorzettende lezers.