In dit boekje probeert Pfeijffer de vraag te beantwoorden of ironie ons momenteel kan helpen het sterk gepolariseerde maatschappelijke debat weer naar de normaliteit terug te brengen. Met Quintilianus wordt ironie gedefinieerd als uitspraak waarin bedoeling en betekenis uit elkaar zijn gevallen, vergelijkbaar maar niet identiek aan een leugen. Met het coöperatie principe van de taalfilosoof Paul Grice wordt uitgelegd hoe ironie in een gesprek functioneert. Vele voorbeelden verder bespreekt Pfeiffer de filosofische kritiek op een ironische levenshouding; de sterk afwijzende houding van Hegel wordt verworpen, de mild positieve van de draaikont Kierkegaard overgenomen. In het verrassende laatste hoofdstukje bekent Pfeiffer door het schrijven van dit essay doordrongen te zijn geraakt van de destructieve werking van ironie. Zeker, ironie maakt belachelijk wat niet verdient serieus genomen te worden, maar sabelt tegelijkertijd ook neer wat waardevol is. Hoe mooi Pfeiffer ironie ook vindt, toch roept hij op tot de herontdekking van de ernst. Pocketuigave; normale druk.