Israel van Dorsten beschrijft zijn jeugd als een 'collectieve psychose'. Zijn godsdienstwaanzinnige vader Gerrit Jan verstrikte zichzelf en zijn gezin in een eigen, door geesten omgeven geloofsleer. Negen jaar lang sloot hij zijn kinderen af van de buitenwereld in een boerderij in een Drents dorp. Israel, inmiddels 28 jaar, heeft zijn onvoorstelbare levensverhaal nu zelf opgetekend. Het centrale thema is de relatie tussen vader en zoon. Het uiteindelijke 'verraad' in oktober 2019 - leidend tot de val van het vermeende paradijs - is van bijbelse proporties.

Het persoonlijke relaas is bij vlagen aangrijpend, maar levert niet per se een goed boek op. Daarvoor is het stilistisch te beperkt en de opbouw te voorspelbaar: toewerkend naar de bekende apotheose. Veel feiten kwamen eerder al uitgebreid - en minder bedekt - naar voren in de strafzaak tegen de vader (die uiteindelijk niet vervolgd werd vanwege de gevolgen van een beroerte). Israels ervaringen kwamen bovendien indringend aan bod in de documentaire De kinderen van Ruinerwold.

Toch ontroert Wij waren, ik ben als bewijs van de ontwikkelingsdrang en veerkracht van een jong mens die zich weet te ontworstelen aan een beklemmend systeem. In tijden van techkritiek is de rol van internet en sociale media bij Israels uittocht uit Ruinerwold hoopvol: via een netwerkkabel en later wifi vond hij zijn weg de wereld in.

Pluim; 304 pagina's; € 24,99.

Het persoonlijke verhaal van Israel van Dorsten, de jongen die zich bevrijdde van zijn gevangenneming door zijn vader in Ruinerwold. Zijn vaders geloof en overtuigingen waren altijd zijn realiteit geweest; naar school ging hij niet en vrienden had hij evenmin. Op den duur kwamen er scheurtjes in zijn geloof, een ontwikkeling die werd versneld door het internet. Zijn gedachten waren nu eindelijk vrij, maar hij voelde zich meer opgesloten dan ooit. Op zondag 13 oktober 2019 verliet hij de boerderij waar hij vijfentwintig jaar lang vast zat. In verhalende, meeslepende en toegankelijke stijl geschreven.