In weerwil van de kneuterige titel debuteert Jane Leusink (1949) met een stevige bundel. Haar rijmloze poëzie kent meest een regelmatige strofebouw. De drieregelige strofen overwegen. Bij de regelvorming legde zij zich bij elk gedicht nieuwe formele uitgangspunten, die ze voldoende strikt handhaaft om niet in krachteloos vrije versregels uit te waaieren. Centraal in de bundel staat een lange reeks die geschreven is naar aanleiding van 'wandeling' naar Santiago de Compostella. Die seculiere aanduiding voor een tocht langs de aloude pelgrimsroute is kenmerkend. In Leusinks poëzie spelen vragen naar zingeving, liefde en verlies in het persoonlijk leven een belangrijke rol. Zij zoekt in de natuur de nabijheid van het religieuze, maar niet het antwoord van geloof of religie. Zij toont hunkering naar 'natuur / die partij voor je kiest, waar elke // onrust is weggenomen'. Maar de onrust die de drijfkracht van deze poëzie wordt niet opgelost. De laatste woorden luiden 'ik raakte kwijt'. Neerlandica Leusink heeft een conventionele beeldkeuze waarin het af en toe flonkert.