Een nieuwe Berckmans, voortbordurend op de gekende thema's en geschreven in een al even denderende, overweldigende en naar de keel grijpende stijl: dit is As op jazzwoensdag. Een roman die tot in de diepste krochten van de eenzaamheid boort, met het verhaal over "De Meest Moderne Bizarre Man [die] zijn intrek neemt in het Meest Moderne Bizarre Kot, bij de Meest Moderne Bizarre Hond, geheten Charlewie". In zijn pantomime van een eenzaam verweesde man en een halvegare hond trekt Berckmans alle registers open van zijn barokke taalgebruik, vol onverwachte wendingen, maar toch blijvend doorspekt met schitterende taalvondsten en originele beelden. De vraag blijft of en voor hoelang nog Berckmans met dit soort schrijven kan blijven doorgaan. Alles lijkt zo troosteloos, onleefbaar bijna, "de geschiedenis van deze verweesde dagen is ene geschiedenis van eb en vloed en komen en gaan en ergens kom je altijd wel vandaan maar gaan doe je nergens meer heen, soms ontmoet je Vader en soms kom je Moeder tegen maar zien doe je ze nooit". Improviserend als in de jazzstukken meandert Berckmans door zijn miserie en ellende. De lezer blijft bij dit alles wat verweesd achter. [Jooris Van Hulle]

Zoals de laatste jaren gebruikelijk wisselt de unieke Belgische auteur (1953) boeiend 'autobiografisch' werk af met proza dat wel heel erg veel van hetzelfde bevat. Zie de monotone voorganger 'Het onderzoek begint' uit 2002. Gelukkig is hij in deze fraai uitgegeven nieuwste weer goed op dreef. Schrijnend beschrijft hij het gemis van zijn beide ouders waarvan hij voorgoed afscheid heeft moeten nemen. Hij wordt geplaagd door verschrikkelijk fysiek ongemak en het permanente gebrek aan geld. Daar komt nog eens bij dat er steeds meer vrienden van hem overlijden. Lotgenoten die eveneens over de rand van de zelfkant balanceerden. Gebleven is zijn ongekende galgenhumor, steeds terugkerende verwijzingen naar jazz- en popmuziek en al of niet actuele personen uit de wereldgeschiedenis. Ook zijn er de energieke poëtische uitbarstingen die af en toe Van Ostaijen of onze 'eigen' betreurde Johnny de Selfkicker in herinnering roepen. Gebonden; royale druk.