Wat doe je als romanschrijver wanneer de stof voor een verhaal zich geleid door het toeval aandient? Op weg naar de begrafenis van een achterneef vangt de ik-verteller uit Suikertantes flarden op van een verhaal over rijke suikertantes in zijn familie. Joseph Pearce, die zich als auteur gaandeweg heeft geprofileerd als de kroniekschrijver van zijn familiegeschiedenis, kan zo’n opportuniteit niet links lagen liggen, zeker als hij daarbij ook verneemt dat een van de bewuste tantes het aan de stok zou hebben gekregen met de Duitse bezetter. Behoedzaam, erop bedacht zijn naaste familie en zeker dan zijn moeder geen pijn te doen, graaft de schrijver het verleden bloot. Aan de hand van een onderzoek van onder meer de eigendomsaktes die teruggaan tot de tijd van Napoleon, wordt het verhaal van Trien Labie (zo werd de suikertante genoemd in Vilvoorde) uit de doeken gedaan. Blijkt dat zij en haar zus een lucratieve zaak hadden opgezet rond de fabricatie van zwarte bollen. Als Generaloberst von Bissing, het hoofd van de Duitse bezetting in België, van beide tantes eist dat zij voor de Duitsers zouden gaan werken, slaagt Trien Labie erin zich te onttrekken aan het bevel en haar gewone klanten verder van de zwarte bollen te voorzien. Voor de auteur-verteller spitst het onderzoek zich dan specifiek toe op de vraag wie nu eigenlijk Trien Labie is geweest. Suikertantes laat zich in die optiek lezen als een verhaal over familierelaties die lange tijd verzwegen zijn gebleven. Pearce heeft met zijn verhaal wel meer voor ogen gehad dan een losjesweg reconstrueren van een episode uit de geschiedenis van zijn familie. Meer dan eens staat hij in de loop van het verhaal stil bij de vraag of en in hoeverre werkelijkheid en fictie met elkaar te verzoenen zijn: ‘Ik vertel per slot van rekening een verhaal. En een verhaal begint nu eenmaal zijn eigen leven te leiden zodra het adem schept. […] waarom ben ik dan toch bereid de waarheid geen geweld aan te doen? Omdat ik mijn moeder niet wil verdrieten.’ Binnen dit spanningsveld van Wahrheit und Dichtung groeit het verhaal van de rijke suikertantes, zonder daarbij echt uit te dijen tot een hoogvlieger in het oeuvre van Pearce. [Jooris Van Hulle] Verberg tekst

Na de eerdere romans c.q. familiekronieken 'Land van belofte', 'Koloniale waren' en 'Maanzaad' schrijft de Vlaamse auteur (1951) met de Engelse naam nu een knusse familievertelling, die heerlijk weg leest. De zestigjarige ik-verteller poogt zijn oude, maar vitale moeder van 85 jaar verhalen over vroeger te ontfutselen, omdat hij nieuwsgierig is naar de rijke tak in de familie. Daarop slaat de titel, maar tegelijk ook op de lekkernijen die de suikertantes maakten en verkochten. 'Alleen Vlamingen weten wat zwarte bollen zijn…' Met boeiende uitstapjes naar de tijd rond de Grote Oorlog (de Eerste Wereldoorlog), afgewisseld met de eigen tijd, wordt de puzzel langzaam maar zeker gelegd. Daarbij draait het voor de lezer niet zozeer om het uiteindelijke plaatje, maar om het leggen van de puzzel zelf. Pearce is een rasverteller en wie zich laat meeslepen in zijn familie, wordt daarin ondergedompeld als in een warm bad. De lokalisering in Vlaanderen is daarbij voor Nederlandse lezers net zomin een bezwaar als bijvoorbeeld bij de boeken van Louis Paul Boon. En het prachtige taaleigen maakt het er alleen maar sprookjesachtiger op. Normale druk. Verberg tekst