In dit autobiografische relaas (de titel is ontleend aan de stem in een MRI-tunnel) beschrijft de auteur de persoons- en karaktergebonden ervaring en het verwerkingsproces na de diagnose kraakbeenkanker. Ook de tijd daarvoor, met foute diagnoses van diverse specialisten, komt aan de orde. Veel gevoelens worden beschreven: levensbeschouwelijke overwegingen, maar vooral: wat doet het met mezelf, hoe verandert de kijk op mijzelf en de wereld om mij heen, zowel voor het heden als de toekomst. Wat betekent vriendschap? Hoe werkt de gezondheidszorg in dit geheel? Hoe ga ik met de onvermijdelijke spanning om? Wat betekent 'de vertraag-taal' van politici in de praktijk (maatschappijkritiek dus)? Gedachte-uitstapjes hebben een algemener, maar wel zinvol karakter. Het geheel begint met vijftien pagina’s korte impressies, de neerslag van opkomende overwegingen. Het taalgebruik is fraai, maar daarvoor ben je dan ook schrijfster en dichteres. Op deze manier heeft ze de onrust in haar hoofd van zich af geschreven en het zicht op zichzelf vergroot. Geen moreel oordeel. Alleen: dit ben ik, nu. Waarschijnlijk herkenbaar voor iedereen die met de diagnose kanker te maken krijgt. Een manier om ermee om te gaan. Pocketuitgave; normale druk.

Normaal. Doen. Twee onopvallende woorden die ergens vorig jaar tot flinke ophef leidden. Dat was waarschijnlijk niet gebeurd als ze uit een andere mond dan die van Mark Rutte waren gekomen. Hij vond, schreef hij in een open brief aan alle Nederlanders: 'Doe normaal of ga weg.' Mijn eigen verontwaardiging over die woorden was alweer wat weggezakt, maar Lieke Marsman bracht ze weer even in herinnering. In poëzie. En dat is opvallend. Niet alleen omdat haar politieke sympathieën elders liggen, maar vooral omdat je zou denken dat iemand bij wie recent een tumor zo groot als een grapefruit verwijderd is, wel wat anders aan zijn hoofd heeft dan uitspraken van een VVD-prominent.

Wat voorafging. Lieke Marsman is een succesvol dichter. Jong nog, maar al met prijzen overladen. Ze schreef een roman over klimaatverandering die goed werd onthaald. En toen werd ze ziek. Lang was niet duidelijk wat er aan de hand was. Ze was moe, had rsi-achtige klachten. Een burn-out dacht ze zelf. Een zeldzame spierziekte, zei een van de vele artsen die ze bezocht. Kanker, zo bleek. Een tumor achter het schouderblad. De maten: 8x9x10 centimeter.

Marsman beschrijft het allemaal in het boekje 'De volgende scan duurt vijf minuten', zakelijk en persoonlijk. In de vorm van een pamflet, oorspronkelijk geschreven voor een Tilburgs literair festival, en in gedichten.

De tumor wordt verwijderd, het schouderblad moet mee, waarna Marsman begint aan haar herstel. Daarbij had ze, hoe vreemd het ook klinkt, de politiek nodig. Ze schrijft: 'kanker is (net als alle andere ziektes) een eenzame ervaring: de angst voor de eigen dood is de meest eenzame ervaring die er is. Een eenzaamheid die ik als ondraaglijk heb ervaren, maar die wel redelijk gemakkelijk af te schudden was door het beoefenen van maatschappijkritiek.'

Was ze niet ziek geworden, dan had ze zich vast ook opgewonden over de afschaffing van de dividendbelasting, dan had ze zich ongetwijfeld ook geërgerd aan Klaas Dijkhoff, die verkondigde dat mensen in de bijstand belanden door pech. Maar nu is ze zelf een van de pechvogels. Ze staat niet meer op afstand, is niet meer alleen maatschappelijk betrokken schrijver, ze is ook ervaringsdeskundige. Onomwonden en toch beheerst geeft ze haar woede vorm. Ze is activistisch, soms cynisch, scherp en ook wel eens makkelijk, maar nooit drammerig, en dat is omdat ze - gelukkig - haar humor niet verloren is, en ook omdat ze haar eigen angst, liefde en verlangen niet verhult. Ze is boos, zonder de lyriek te verliezen.

Er is niets wat ik nog wil zien

Behalve steeds opnieuw, opnieuw

Een nieuwe dag met jou

Marsmans pamflet, haar gedichten, ze zijn een pleidooi tegen rendementsdenken en voor menselijkheid. Om die te tonen is niet veel meer nodig dan een doodgewone vraag: 'Hoe gaat het met je?'