De titel mag dan op een zekere mate van zelfrelativering wijzen, de bundel zelf bewijst dat de jonge debutante nog lang niet klaar is met die raadselige, onveilige wereld rondom haar. Vaak wordt zij overvallen door angsten of koortsdromen. Dat alles wordt nog verhevigd doordat ze voortdurend ergens over wil nadenken, meestal over zichzelf. Een enkele keer geeft ze haar visie op de toekomst van een ander: zie het mooie gedicht over het "Broertje". Voorlopig echter slaat de vervreemding toe: in een imposante wereldstad-met het obligate bezoek aan musea-voelt ze zich totaal verloren (lees: ze kan "haar eigen ding" niet doen). Tegelijkertijd weet ze precies waar de schoen wringt: de queeste naar het waarom van de dingen zal ze nooit kunnen afzweren, maar eerst: "warme handen" en uiteindelijk "thuiskomen". En dat is alleen mogelijk als poëzie "een verband heeft aangelegd met jouw verhaal" : m.a.w. als alles klopt, formeel en inhoudelijk, universeel én onvervreemdbaar persoonlijk. Bij Lieke Marsman overheerst het redeneren nog vaak het gouteren. Haar intensiteit en verbeeldingskracht zijn echter zodanig dat je naar een volgende bundel gaat uitzien.