Met Een grimwoud in mijn keel is Liesbeth Lagemaat genomineerd voor de C. Buddingh'-prijs voor het beste poëziedebuut. En het dient gezegd: Lagemaat schrijft allerminst middelmatige lyriek; de dichteres is wars van naïef intimisme en van poëzie waarin gevoelens centraal staan of de observatie van de wereld een prominente rol speelt. In de plaats daarvan -- of liever, ter versterking daarvan -- komt een sterke retoriek, die je vanaf de aanvangsregels meezuigt. Sprekend voor die eigengereide kijk zijn de aanvangsregels van het vers 'Metamorfose': "Op een ochtend word je wakker en je merkt dat / alles een paar centimeter is verschoven: niet veel, / en niet eens duidelijk zichtbaar, [...]." Die vervormende kijk is inderdaad in vrijwel alle verzen uit deze bundel dominant. Aan de ene kant speelt visualiteit een belangrijke rol, maar aan de andere kant werkt die blik vooral verbeeldend en transformerend. In deze verzen is niets nog wat het lijkt, en vooral het laagje vernis van onze burgerlijke opvattingen moet eraan geloven. Moeders en kinderen zijn moordlustige wezens, een tuin is een gevangenis, het ik is een insect zoals in Kafka's bedreigende parabel. Niet verwonderlijk leunt de bundel, in die harde thematiek, nauw aan bij allerlei personages uit de mythologie en de vroegere literatuur. Medusa, Orpheus, Dante en vele anderen duiken op in een hedendaagse verschijning. Dat alles maakt, samen met de rijke beeldspraak en de geslaagde associaties, deze bundel tot een opmerkelijke publicatie. Onoverkomelijke poëzie. [Dirk De Geest]

Om de gedichten van debutante Liesbeth Lagemaat te kunnen verstaan dient men een aanzienlijke kennis van de klassieken te hebben, zoals Venus (niet die van Botticelli), Wraak van Penelope, Vervloekte Alighieri, Euridice's uitvaart, Medusa revisited. Het woord grim uit de titel zal iets met boosheid te maken hebben. De bundel bestaat uit 33 gedichten, die soms veelbelovend beginnen ('Op een ochtend word je wakker en je merkt dat / alles een paar centimeter is verschoven'), maar meestal vervolgen in niet te volgen hoogdravendheid ('een droom hangt als een nageboorte in dit vacuüm van tijd'- om maar iets te kiezen uit hetzelfde gedicht). Kortom, een bundel vol gewichtigheid en mislukte metaforen. Desondanks wel bekroond met de C. Buddingh'prijs voor debutanten.