In haar gedichtenbundel ‘Vissenschild’ vertelt dichter Liesbeth Lagemaat (1962) het verhaal van een kalligrafist die het verhaal vertelt over een meisje dat wordt onteerd. In de doorgaans lange verzen komen ervaringen aan de oppervlakte. Wie meent in de gedichten een soort prozaïsch verslag aan te treffen zal zich moeten voorbereiden op een andere ‘leeservaring’. De gedichten vormen een ‘toonbeeld’ van eigenzinnigheid die alleen kan worden uitgelegd als een weg naar het oneindige. De verzen maken duidelijk dat Lagemaat niet houdt van de wereld; zij omklemt het negatieve, het absurde en het mistige. Met haar gedichten daagt zij de lezer uit, die wordt verplicht een lastige analyse te maken. Wat zouden woorden kunnen inhouden als: ‘Dacht ik me ooit vrij uit dit scriptorium? Een kalligrafist. / De mollenblinde donkerte / Graafdierenzwart werpt aarden / wal van de nacht’. De lezer zal ervoor moeten waken niet elk gedicht als puzzel te beschouwen. Hetgeen inhoudt dat de gedichten behoren tot de bijna klassieke en moeilijke dichtvormen. Zeker geen poëzie voor beginners. Voor fijnproevers is deze bundel een feest. Lagemaat won meerdere prijzen met eerdere bundels. Winnaar Grote Poëzieprijs 2021.