Na twee romans debuteert Maria Barnas nu met Twee zonnen als dichteres. Ook in haar poëzie blijft Barnas echter allereerst een verteller. Haar gedichten rijgen zich aan elkaar tot een soort van verhaal over menselijke relaties, dat wordt vervlochten met uiteenlopende ruimten en motieven. Centraal staat een afgebroken liefdesrelatie waarvan de wonden nog niet zijn gesleten. Het afscheid is klaarblijkelijk onontkoombaar verleden, maar toch doordringt het de observaties en de ervaringen van het heden. Dat thema wordt verbreed tot de vergankelijkheid, die misschien wel de meest wezenlijke ervaring van het menselijke bestaan vormt. Kortom, dit is een eigentijdse en herkenbare poëzie zonder al te veel kapsones. De keerzijde van die herkenbaarheid is echter een zekere slordigheid in de verwoording. Daardoor kabbelt dit debuut als het ware van bladzijde naar bladzijde. De poëtische hoogvliegers zijn eigenlijk te zeldzaam om echt van een opmerkelijke bundel te kunnen gewagen. [Dirk De Geest]

Na haar romans 'Engelen van ijs' (1997) en 'De baadster' (2000) komt beeldend kunstenaar en schrijfster Maria Barnas (1973) nu met een dichtbundel. Een voornaam thema hierin is de liefde en de verganklijkheid daarvan: "Hij noemde me Bloem. (...) / Liefde, Lief en de laatste tijd steeds vaker / Lieverniet, Neelater, Alsjeblieft." Barnas schrijft zorgvuldige, ietwat melancholieke poëzie, in de traditie van Hanny Michaelis en Judith Herzberg: "Ik denk aan de man die ik liefhad. / Heb ik hem lief? / Hoeveel angsten zijn dat?" Vaak zijn de eerste zinnen al raak: "Er zijn vogels die ik nog moet opzoeken" of "Hoe moet ik gaan liggen in het bed / van een woedende man?". Om Barnas' gedichten valt ook regelmatig te (glim)lachen. Kortom, een mooie bundel met op de voorkant een intrigerende foto van Elspeth Diederix van een meisje dat haar gezicht in het kroos duwt.