Een ontroerend document over de moeder van deze Vlaamse schrijver. Over haar langzaam maar zeker opkomende Alzheimer, over haar leven en dood. Over het terughoudende karaker waarmee ze in het leven stond en ook haar kinderen opvoedde. Deze schrijver vertelt in korte fragmenten en weet in enkele zinnen of woorden prachtig een situatie te schetsen. Bijvoorbeeld op pagina 30 als hij zijn gevoelens probeert uit te leggen bij het met kleine hapjes voeren van zijn moeder: 'Een kind voeren leidt tot iets. [...] Een oud moedertje voeren houdt hooguit iets in stand. Merkwaardig genoeg remt het ook je verdriet wat af als je het doet. Het is heel intiem.' En bij haar dood: 'intiemer wordt het leven nooit'. Er staan veel schokkende, ontroerende opmerkingen in dit schitterende boek van een zoon over zijn moeder. Een prachtig, eenvoudig geschreven document over Alzheimer, dat veel lezers verdient en heel veel mensen zal aanspreken.