Max Frisch (1911-1991) was een Zwitserse (toneel)schrijver en journalist, in het Duitstalige gebied bekend om twee wapenfeiten: het meestgespeelde stuk (Biedermann und die Brandstifter) en het meestgelezen stuk: Andorra. Vandaar nu publicatie in de reeks 'Kritische Klassieken', boeken die verboden, verguisd, vergeten of nooit vertaald zijn. In 'het witte land' Andorra (staat verder los van het kleine bergstaatje) volgen we hoofdpersoon Andri, die denkt de joodse pleegzoon van 'de leraar' te zijn. In werkelijkheid is hij diens echte zoon, maar uit een geheime relatie. Iedereen denkt dat 'de zwarten' Andorra nooit zullen binnenvallen, maar dat gebeurt toch en de joden worden vervolgd. Desondanks wil Andri zijn (inmiddels onthulde) onware identiteit niet opgeven, hij wordt omgebracht. Het stuk biedt veel discussiestof (discriminatie, fascisme en racisme, identiteit) en wordt massaal op Duitse scholen gelezen. Bij ons is Frisch ten onrechte minder bekend. Hoewel dramaturgisch gezien 'ouderwets', is Andorra – in de oude maar vlotte vertaling van Adriaan Morriën – nog altijd een interessant (lees)stuk.