Mischa Andriessen debuteert alleszins op een opvallende manier: een bundel bij een van de meest vooraanstaande uitgevers, en een poëzie die een geheel eigen geluid laat horen. De dichter confronteert zijn lezers met wat op het eerste gezicht kleine verhaaltjes lijken, anekdotes waarin hijzelf en D de hoofdrol spelen. Het lijken daarenboven vaak scènes uit een kindertijd, al is niet duidelijk in hoeverre het hier geen bewust spel betreft van de verteller die de onschuld wil beklemtonen. In die anekdotes krijgt de omgeving een bijzonder grote rol toebedeeld. Aan de ene kant is er het balkon (een typische menselijke constructie), dat wordt ervaren als een grens maar tegelijk een unieke uitkijk biedt. Aan de andere kant zijn er de tuin, het park, de vijver... ruimtes die stuk voor stuk het 'paradijselijke' verbeelden. Toch is die idyllische dimensie slechts schijn, want zowel de ruimte als de personages bezitten bij nader toezien weerhaken. [Dirk De Geest]

Deze dichter (1970) is een debutant, en wat voor een. Het begint al met het prachtige omslag van zijn bundel. Wat doet die duikende tijger daar met zijn uitgestrekte klauwen? 'Uitzien met D' is een lange reeks gedichten over een zomers samenzijn, over een vriendschap die naarmate de bundel vordert scheuren gaat vertonen. Er is een 'ik', er is 'D', een hij, maar vooral is er een 'wij'. Dat perspectief maakt de bundel bijzonder omdat je je als lezer nog meer toeschouwer voelt. Die twee in de tuin, op het balkon, bij de vijver, wat doen ze, wat drijft hen? 'D en ik hebben beiden een hoek / van het balkon ingenomen / en onze blikken trekken een kruis / van achterdocht over de tuin.' Het is alsof je tijdens het lezen naar een toneelstuk kijkt, maar dan een droomachtig stuk waar niet alles op zijn plaats valt. Op de achterflap staat dat Andriessen zich op het snijvlak bevindt van proza en poëzie, maar het is pure poëzie, en we hebben hier vast en zeker te maken met een kandidaat voor de Buddingh'-prijs 2009.