Paul Bogaerts vijfde dichtbundel heet over het dagelijkse leven te gaan, zou eerst 'Man & vrouw' getiteld zijn, maar hij vond 'Ons verlangen' 'een betere vlag voor de lading: een duidelijk overzicht van wat we zeker weten over wat ons allemaal drijft'. Duidelijk en zeker zijn nu net niet de bewoordingen waar deze poëzie aanspraak op maakt: veel erin is duister, onsamenhangend en onzeker, de bundel bestaat zelfs uit 34 ‘Onzekerheden’, met ondoorzichtige bedoelingen in zes afdelingen onderverdeeld. Zo nu en dan treft Bogaerts wel degelijk een doel, bij voorbeeld in 31: 'Baarlijke nonsens? // Wacht maar tot jij in de boze droom moet wonen, / waarin de klok ontploft. // Wacht maar tot jij je eigen termijn bij elkaar zit te schrapen, / terwijl anderen opgezwollen / futiliteiten betreuren. / Wacht maar tot jij naar de bijtende middelen grijpt, / blinde paniek een plaats moet geven.' Ook 42 dreigt in dezelfde geest. Dit is of wil zijn lucide, en ook illusieloze, poëzie, met enige humor gebracht, zoals in 21: 'En zij stelde in het donker de volgende vragen. / Verklaar het wereldwijde charisma van de waterval. / Hoe immoreel is een kracht die door afknelling ontstaat? / Hoe kan de ballonplooikunst te gronde gericht worden? / Hoe ver kunt gij daarmee pissen?'