In 1960/'62 werden Congo, Rwanda en Burundi onafhankelijk. Driehonderd metissen, kinderen van Griekse, Italiaanse, Portugese en Belgische kolonialen met zwarte, meestal Tutsi-moeders, liepen gevaar. Ze verbleven ginds in tehuizen en scholen van Belgische nonnen. De koningen van Rwanda verklaarden in 1957 en 1959 aan zuster Lutgardis dat ze niet van plan waren iets voor hen te doen. De zusters besloten toen ze over te brengen naar pleeggezinnen en instellingen in België. De moeders gaven hun akkoord soms met tegenzin. Maar bijna iedereen vond dat toen de beste oplossing, gezien de massale en vaak terugkerende moordpartijen. Nu, zestig jaar later, is er kritiek en zoeken velen naar hun biologische ouders. De schrijfster pleit voor politieke verontschuldigingen voor het onrecht dat de kinderen en hun familie is aangedaan. Tegelijk is het zo dat ze nu nog leven en zowel ginds als in België naar school hebben kunnen gaan en carrière hebben kunnen maken. En dat niemand terug wil naar zijn of haar land van herkomst. Het boek geeft een goed beeld van de geschiedenis en van de problematiek. Het boek bevat een fotokatern met ook een kaart van Rwanda en Burundi, de landen waaruit de meeste kinderen kwamen. Met een bronnenoverzicht, literatuurlijst en eindnoten. Verberg tekst