Vanuit een filosofische invalshoek levert Moyaert een interessante bijdrage aan het debat over Freuds omstreden concept van de doodsdrift. Vertrekkende van Freuds metafysisch driftdualisme en de herhalingsdwang, bestempelt hij de doodsdrift als de paradoxale kracht van de inertie, die tegelijk deel uitmaakt van het leven en ditzelfde leven tegenwerkt. Twee centrale ideeën, uitgewerkt in evenveel hoofdstukken, vloeien hieruit voort: de doodsdrift is geen doodsverlangen, maar een weerbarstig verzet tegen de dynamiek van het leven, en hij is evenmin een destructieve agressiedrift, die juist geheel in dienst staat van het leven. Het derde hoofdstuk, dat er wat lijkt bij gesleurd, maar bij nader inzien ook teruggaat op een lectuur van Freuds driftleer, is een beschouwing over de fundamentele rol van de vrije associatie in de psychoanalytische behandeling, die volgens de auteur noch ontwikkelingspsychologisch, noch als traumaverwerking begrepen dient te worden. Een scherpzinnig en prikkelend, specialistisch betoog voor wie meer dan voorbijgaand in Freud en de psychoanalyse is geïnteresseerd.